“Het ene zwart is niet het andere zwart.”

Ado Hamelryck (°1941) neemt ons in dit pakket met twee werken mee naar zijn onderzoek binnen het zwart universum. Ondanks zijn schijnbaar monochrome aanpak, ontdekken we veel lichtvariaties in zijn werk die zorgen voor kleurnuanceringen. Het oppervlak van deze werken is ruw en oneffen door zijn gebruik van hout, polystyreen (piepschuim), voegpasta, bordverf, … Dit zorgt voor veel schakeringen en contrasten in een geordende chaos.
Dezelfde gevoeligheid voor structuur tracht Urbain Mulkers (1945 – 2002) weer te geven in zijn schilderij  ‘Vlechtwerk’. De gevlochten constructie wordt nauwkeurig en waarheidsgetrouw met behulp van acrylverf weergegeven.

Het werk van Vincent Van Den Meersch (1912 – 1996), getuigt ook van onderzoek naar de intensiteit en transparantie van kleuren met behulp van basisvormen die herhaald worden en mekaar overlappen.

Van Den Meersch stond mee aan de wieg van de dagschool voor kunstonderwijs die in 1955 te Hasselt werd opgericht. Hamelryck is ere-docent aan het Stedelijk Hoger Instituut voor Visuele Communicatie en Vormgeving te Genk , nu onderdeel van LUCA School of Arts. Alle drie de kunstenaars zijn lid van de Limburgse School (1973), een kunstenaarsvereniging die vernieuwing nastreefde.

Deze drie kunstenaars droegen in de tweede helft van de 20^e eeuw bij tot een intensieve vernieuwende creatieve sfeer in Limburg, waarin artistieke grenzen worden verlegd zonder dramatiek. Ze delen, ieder vanuit hun eigen expressieve activiteit, de zoektocht naar zuivere beelden.

Geen van deze vier werken beeldt de concrete werkelijkheid uit. Zelfs het geschilderde vlechtwerk van Mulkers neemt het nuchtere karakter aan van een abstracte vormgeving, zoals bij de andere drie werken.

In dit kunstpakket blijken de kunstenaars allemaal gedreven door de studie naar het weergeven van een waarachtige stofsuggestie. Daar waar vroeger in de kunstgeschiedenis studies en schetsen tot het voorbereidende werk behoorden, zien we in deze hedendaagse kunst dat dit net onderdeel wordt van het kunstwerk als eindproduct.

Jacques Charlier (°1939) geeft de vezels weer van een tapijt op een voorgeschilderd canvas. Op deze manier geeft hij met zekere ironie een andere invulling aan het concept “wandtapijt.”

Hugo Duchateau (°1938) speelt in zijn kleurenstudie met voor- en achterplan in het beeldvlak: het contrast tussen de vage omtreklijnen van een grote kleurmassa enerzijds en de heldere scherp weergegeven kleine rechthoekjes anderzijds, laten ons in het ongewisse wat achtergrond en wat voorgrond is.

De tekening van een installatie die onder spanning staat en elk ogenblik lijkt te kunnen terugveren, maar hiervoor de ruimte niet krijgt, maakte Paul Gees (°1949) met een variatie van verschillende technieken.  Het stalen frame van zijn muursculptuur zorgt voor een donkere achtergrond waartegen het drama tussen stenen en houten balkjes plaatsvindt. De veerkracht van het hout wordt samengebald door de massa van de stenen.

Het spel tussen voor- en achtergrond komt ook tot uiting in het schilderij van Urbain Mulkers (1945- 2002). De lichtreflectie en schaduwpartijen waar de linten afwisselend onder mekaar verdwijnen benadrukken het 3D-effect in het vlechtwerk.

Zijn zeefdruk draait hier ons verwachtingspatroon om: Mulkers maakt van het versierde kader het kunstwerk dat naar voren springt. Het beeldvlak in het midden blijft een vacuüm en deint naar de achtergrond.

In het fotografisch werk van Jan Yoors (1922 – 1977) staan de donkere silhouetten op de voorgrond in contrast met het licht in de achtergrond. De lijnen en diagonalen van de schuiftrompetten en de ellebogen fungeren als vluchtlijnen waarvan het vluchtpunt zich buiten het beeldveld bevindt.

“Waar het spoor van de natuur en dat van de mens elkaar ontmoeten, tellen de uren niet.”

In zijn werk zoekt Hugo Duchateau (°1938) naar de fundamenten van de schilderkunst en stelt de vraag naar de relatie tussen natuur en cultuur.  In zijn twee “Corvo” schilderijen (1994 en 2013) ligt de verf zo dik op het canvas dat het lijkt alsof de gekleurde pasta rechtstreeks uit het doek komt en zo een oneffen oppervlak creëert vol reliëfeffecten. Dit doet denken aan de impasto-techniek van Vincent Van Gogh (1853 – 1890) waar je de klodders verf bovenop het kunstwerk ziet liggen. Het zorgt voor een bijzondere dynamiek in de intense kleurwerking.

Geen dikke reliëftexturen op de composities van Vincent Van Den Meersch (1912 – 1996), maar wel een dynamiek die ontstaat tussen geometrische figuren die mekaar nochtans niet overlappen.

De balken en ruiten in de compositie uit 1980 suggereren de eeuwenoude vorm van een piramide. Door de vlakken en kleureffecten met onder- en bovenaan een strook zwart, verschijnt er een diepte-illusie op het verder vlakke canvas.

De tekening van een installatie van de hand van Paul Gees (°1949) laat enkele stenen zien die gevangen zitten tussen kubusblokken.(2002) Gees werkt als geen ander met het natuurlijke evenwicht, het opzoeken van een spanningsveld en de pure krachten hun werk laten doen. Door de uitdaging met de zwaartekracht aan te gaan, ontstaan ‘geladen beelden’ die een natuurlijke balans – veelal na een boeiende evenwichtsoefening – in zich dragen.

De zorgzaamheid van Urbain Mulkers (1945 – 2002) waarmee hij perfecte parallelle diagonalen in potlood tekent waar bovenop hij een klein wit vlak plaatst, creëert een ijle ruimte zonder referentiepunten of concreet overzicht.  De schaduw van dit kleine vlak op de diagonalen draagt bij tot de illusie van ruimtelijkheid.

Ook Piet Stockmans (°1940) speelt met een repetitieve ruimtelijke overlapping van porseleinen elementen. Dit prachtige werk wordt samengesteld door porseleinen plaatjes kruisgewijs op mekaar te stapelen zodat de omtrek van het geheel een ster vormt.